چه نوع مواد افزودنی به پروفیل های یو پی وی سی اضافه میگردد؟
محصولات ساخته شده از مواد پی وی سی به دلایلی همچون مقاومت پایین نسبت به ضربه، عدم پایداری در برابر نور خورشید و …. از کارایی لازم برخوردار نبوده و لازم است در تولید محصولاتی همچون پروفیل های پلیمری ساخت درب و پنجره موادی به منظور بهبود کیفیت به ماده اصلی یعنی پودر پی وی سی اضافه گردد. درصد میکس و فرمولاسیون مواد افزودنی متناسب با شرایط منطقه آب و هوایی محل مورد استفاده بوده و نمیتوان یک فرمولاسیون و ترکیب ثابت را برای تمام مناطق پیشنهاد کرد.در این مقاله سعی داریم به خواص هر یک از مواد افزودنی اشاره مختصری داشته باشیم.
- مواد اصلاح کننده در برابر ضربه: با توجه به کاربرد پروفیل های یو.پی.وی.سی به خصوص در بخش تولید درب و پنجره، مقاومت در برابر ضربه امر مهمی است که پروفیل ها باید توانایی تحمل آن را داشته باشد. بدون استفاده از اصلاح کننده ها در برابر ضربه، محصول نهایی (پروفیل) بسیار ترد و شکننده خواهد بود. از انواع مختلف اصلاح کننده ها میتوان به پلی اتیلن کلر دار شده و آکریلو نیتریل بوتادین استایرن اشاره کرد که هرکدام خواص متفاوتی به محصول تولید شده اضافه می کند. باید به این نکته توجه داشت اگرچه تمامی اصلاح کننده به ضربه باعث کاهش هوازدگی می شوند در عین حال میتوانند مقاومت شیمیایی و استحکام کششی محصول نهایی را کاهش دهند. بنابراین باید از آنها به اندازه مورد نیاز استفاده کرد.
- پرکننده ها: مواد زیادی را میتوان برای پی.وی.سی به عنوان فیلر یا پرکننده در پروسه تولید به کار برد مانند کربنات ها و سیلیکات های فلزی، سنگ گچ و باریت، که از پر کاربرد ترین آنها کربنات های فلزی و به ویژه کربنات کلسیم است که گاهی با اسید استئاریک پوشش داده شده است. کربنات کلسیم باعث چسبندگی بهتر و پیوستگی بیشتر مذاب درحین تولید، کاهش ورقه ورقه شدن، افزایش خواص مکانیکی و توزیع همگن مواد پروفیل خواهد شد.
- پایدار کننده های مقاوم در برابر تابش خورشید: در مسأله هوازدگی پروفیلها، بخصوص پروفیلهایی که در محیط های خارجی (محیط های در معرض تابش مستقیم نور خورشید) قرار دارند تابش آفتاب جزء مهمترین مولفه ایی است که مقاومت پروفیل را تعیین میکند. مهمترین افزودنی در جلوگیری از رسیدن تابشهای فرابنفش و مستهلک نمودن آن تیتانیم دی اکسید می باشد که با ساختار آینه ای و کریستالی خود و با ضریب شکست بالا، پرتوهای uv خورشید را می شکند و متفرق و پراکنده میسازد، در واقع به عنوان یک منشور عمل کرده و ضمن جلوگیری از افزایش حرارت پروفیل، موجب تجزیه و ضعف پرتوهای uv می شود.
- پایدار کننده های حرارتی: پایدار کننده های حرارتی توان حرارتی پی وی سی را افزیش داده و توزیع حرارت هم در گرمادهی و هم در مرحله خنک کاری را یکنواخت و سریع می نماید. اگر استابیلایزر حرارتی وجود نداشته باشد پی.وی.سی در تماس با دمای بالای اکسترودر ها و قالب ها، رنگ زرد به خود خواهد گرفت و در اصطلاح خواهد سوخت. استابیلایزرهای سرب کاربرد وسیعی را در پایدار کنندگی پی وی سی دارند اما به دلیل سمی بودن با گذر زمان، با استفاده از استابلایزرهای کلسیم-روی و …. جایگزین می شوند.
- روان کننده های خارجی: این روان کننده باعث عدم چسبندگی و سهولت جدا شدن مذاب از سطح فلز شده و سطح بین ذرات پی.وی.سی با سطح فلز (قالب و اکسترودر) را روانکاری می کند. معمولاً این روان کننده ها واکس های پارافین، روغن های معدنی یا پلی اتیلن واکس هستند. این دسته از روان کننده ها باعث میشوند که سطوح مذاب و داغ پی.وی.سی بر روی قالب، بدنه و مارپیچ اکسترودر به راحتی حرکت کنند. علاوه بر این به براقیت سطح محصول نهایی نیز کمک می کنند. شدت جریان برق مصرفی (آمپر) الکتروموتور اکسترودرها به شدت تحت تاثیر میزان استفاده از روان کننده خارجی است.
- روان کننده های داخلی: روانکاری را در ابعاد مولکولی یعنی ما بین ذرات رزین انجام می دهد و باعث کاهش ویسکوزیته مذاب می شود. روان کننده های داخلی معمولاً مولکولهای قطبی هستند که اغلب اسیدهای چرب، استرهای اسید چرب و یا نمکهای فلزی اسیدهای چرب هستند که با پی.وی.سی بسیار سازگارند.
- روان کننده های داخلی – خارجی: این دسته از روان کننده می توانند همزمان نقش روان کننده های داخلی و خارجی را ایفا کنند. روان کنندههای داخلی خارجی که معمولاً برای پی.وی.سی استفاد می شوند شامل آمین های اسید چرب و پلی اتیلن های اکسید شده هستند. بعضی از این مواد می توانند قبل از ذوب به عنوان روان کننده داخلی عمل کنند و بعد از آن نقش روان کننده خارجی را ایفا کنند.
- رنگ دانه ها: رنگ دانه ها که بصورت جزئی و در جهت ایجاد رنگ های دلخواه به خصوص در پروفیل های قهوه ای رنگ مورد استفاده قرار میگیرد.
